اومود اورمولو
دولت ترکیه که طی سالهای گذشته رفرم‌های متعددی را برای به رسمیت شناختن حقوق زبانی تمامی شهروندان خود فارغ از داشتن هر نوع زبان و فرهنگی بکار بسته اینبار نیز ورود زبان مادری گروههای ائتنیکی اقلیت در سرویس ها و ارائه خدمات پزشکی را در دستور کار خود قرار داده است. در کنار این رفرم‌های متعددی نیز در جهت به رسمیت شناختن "حق آموزش به زبان مادری" گروههای اقلیت ائتنیکی در سیستم آموزشی و تحصیلی ترکیه نیز به طور مداوم شاهدیم.
در بیمارستان بیماری‌های کودکان شهر دیاربکیر ترکیه بیلبوردهائی برای آگاهی دادن به والدین و کودکان نسبت به بیماریها به زبان های ترکی، عربی، کردی و زازاکی نصب گردیده، بسیاری از این آفیش ها دارای پیغام های پزشکی می باشند.
نصب بیلبوردهای چندزبانه در بیمارستان کودکان شهر دیاربکیر ترکیه پس از اعلام بسته دمکراتیزه کردن ترکیه صورت گرفته است. پیغام های اغلب بیلبوردها در رابطه با اهمیت تغذیه با شیر مادر، سلامت، اصراف نان، اهداء عضو، نظافت دست ها و بسیاری از موارد دیگر را دربر می گیرد. بیلبوردهائی که به زبان مادری 4 گروه ائتنیکی ترکیه نصب گردیده سبب توجه و خرسندی مراجعه کننده‌گان به علت فهم و ایجاد ارتباط آسان گردده است.
بیمارستان کودک شهر دیاربکیر دومین بیمارستان بزرگ کودکان ترکیه می باشد و به علت وجود گروههای ائتنیکی متعدد در منطقه بیمارستان پذیرای شهروندان ترکیه‌ای با زبان مادری متفاوتی می باشد.
در حالیکه دولت ترکیه سعی در رفع تبعیض‌های زبانی به جای مانده از دوران ملت سازی عصر گذشته و ورود به تعریف نوینی از شهروندی ترکیه بر اساس معیارهائی همچون حقوق بشر، تکثرگرائی، احترام به تنوعات ائتنیکی و زبانی و ... دارد ما در منطقه جغرافیائی ایران شاهد تداوم کتمان تنوع ائتنیکی، دینی، فرهنگی و زبانی و برنامه‌های دولت ایران برای زدودن این تنوعات مذکور برای پدید آوردن جامعه‌ای تک زبان، تک تیپ و تک ایدئولوژیک که دربرگیرنده ویژگهای گروه اقلیت فارس زبان باشد را مواجه می باشیم. در ایران به جزء گروه اقلیت حاکم فارس زبان وجود تمامی گروههای زبانی – ائتنیکی محکوم به صورت رسمی و غیررسمی کتمان می گردد و زبان گروه اقلیت حاکم با توجه به قانون اساسی دولت ایران از رسمیت انحصاری برخوردار می باشد به طوریکه قوانین نوشته شده و نانوشته قانون اساسی حق زیست و آموزش زبان مادری را از دیگر ملل غیرفارس صلب نموده است. کتمان ملل غیرفارس و عدم رسمیت زبان هایشان در حالی صورت می گیرد که ملل غیرفارس تشکیل دهنده بیش از 70% جمعیت ایران‌اند و برای مثال ملت ترک خود به تنهائی نه گروه اقلیتی ملی و قومی بلکه ملتی بی‌دولت تحت استعمار داخلی گروه اقلیت فارس زبان می باشد. ملل غیرفارس ایران تنها به سبب داشت هویت ائتنیکی و زبان مادری متفاوت از گروه اقلیت فارس زبان حاکم به واقع شهروندان درجه چندم دولت ایران‌اند و از داشتن حداقل ترین حقوق زبانی و حقوق بشری هر انسان و جامعه‌ای که همانا آموزش زبان مادری می باشد محروم‌اند. مهمترین ابزار دولت و ملت حاکم برای بوجود آوردن جامعه‌ای تک زبان، تک تیپ و تک ایدئولوژیک سیستم آموزشی و تحصیلی اجباری که بر پایه رسمیت انحصاری زبان اقلیت فارسی شکل گرفته می باشد، به طوریکه هدف سیستم آموزشی و پرورشی ایران نه آموختن علوم نوین انسانی و ببار آوردن انسانی تکثرگرا و آگاه به مفاهیم مدرن بلکه فارس سازی کودکان ترک پایه ریزی شده است.
اولین خواسته تمامی فعالین ملی ملت ترک از هر طیف و گروه فکری "رسمیت و سراسری اعلام نمودن زبان ترکی" تحت ضمانت اجرائی قانون اساسی و عدم تحمیل زبان فارسی به هر نام و عنوانی می باشد.
منبع ترجمه خبر:
http://tinyurl.com/krc92ms
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر