توسعه‌طلبی ارضی و حق تعیین سرنوشت

اومود اورمولو

این روزها در خاورمیانه دو مفهوم "توسعه‌‌طلبی ارضی" و "حق تعیین سرنوشت" جزء مفاهیمی‌اند که بیشتر به گوشمان می خورند، گرچه که دو مفهوم یاد شده دارای مفاهیم متفاوتی از هم‌ می باشند ولی بعضی از اوقات خواسته یا ناخواسته گروهی سعی در بهره‌برداری از مفاهیم یاد شده در جهت مشروعیت بخشیدن به منافع و اهداف غیرمشروع، غیرانسانی و غیرحقوقی خود دارند.

برای مثال حکومت کردستان عراق به رهبری مسعود بارزانی طی ماه‌ها و روزهای گذشته خبر از برپائی رفراندومی جهت" حق تعیین سرنوشت" جهت استقلال کردستان عراق از دولت مرکزی خبر داده، این در حالی می باشد که بیشتر مناطق مورد مناقشه حکومت مرکزی و حکومت کردستان عراق همچون کرکوک، موصل، دیاله و ... پس از حمله گروه افراطی دولت اسلامی شام و عراق به ناگاه توسط پیشمرگان مسلح حکومت کردستان عراق به نام حفاظت در برابر ترور دولت شام و عراق به واقع اشغال گردیده و مسعود بارزانی به صراحت از عدم عقب‌نشینی از مناطق یاد شده خبر داده است. این در صورتی می‌گیرد که مناطقی از جمله کرکوک، موصل، دیاله و ... دارای ترکیب ائتنیکی، دینی، زبانی، فرهنگی مختلفی بوده و بی هیچ وجه همگن نمی باشد و در عین حال در تاریخ نیز به هیچ وجه جزء سرزمین کردستان نبوده‌ و اغلب مناطق مذکور ترکمان نشین بوده‌ و می باشند که پس از اشغال عراق توسط آمریکا در ورای همکاری حکومت کردستان عراق با چراغ سبز آمریکائیها تحت اشغال آرام حکومت کردستان عراق و پاک‌سازی از وجود ترکمانان واقع گردید به طوریکه از سال 2003 تا به اکنون صدها آکادمیسین، روشنفکر، اکتیویست، سیاست مدار و ... ترکمان توسط گروههای نامشخص به صورت  ناجوانمردانه ترور گردیده‌اند و شهری همچون کرکوک پس از سال 2003 با انفجار جمعیتی و مهاجرت هدف‌دار به سبب "تغییرات دمگرافیک" و "کردستانیزه کردن" مواجه گردید به طوریکه حکومت کردستان عراق و ناسیونالیسم کرد که تا سال 2003 کوچکترین سخنی از کرکوک نمی کرد به یکباره کرکوک توسط ناسیونالیستهای کرد به "قلب کردستان" مبدل گردید مفهومی که در دیگر مناطق خاورمیانه که شاهد توسعه‌طلبی و زیاده‌خواهی گروههای افراطی و نژادپرست کرد از جمله در غرب آزربایجان، بیجار، قروه و .. دیگر مناطق ترک‌نشین با اقلیت کردنشین از سوی گروهها و مئدیای افراطی کرد مارک گذاری می گردد می باشیم. 

بی‌تردید ما به عنوان خلق ترک چه در آزربایجان جنوبی و چه دیگر ترکان ساکن ایران به عنوان مستمعره داخلی دولت و ملت حاکم مفهوم "حق تعیین سرنوشت" را به خوبی آشنا بوده و ارج می نهیم و این حق را نیز برای دیگر ملل تحت ستم ملی به رسمیت می شناسیم ولی توسعه‌طلبی ارضی کردی در خاورمیانه در سایه سلاح و گروههای افراطی همچون‌حزب کارگران کردستان(پ‌ک‌ک) ،حزب حیات آزاد کردستان(پژاک)،پ‌ی‌د و صدها گروه تروریستی وافراطی مشابه هیچ ارتباطی با حق تعیین سرنوشت ندارد و سرانجامی که این نوع افراطی گریها خواهد داشت تنها و تنها بروز جنگهای ائتنیکی فرسایشی و ایجاد نفرت پراکنی ائتنیکی خواهد بود. برای مثال ترک‌ستیزی و سیاست کردستانیزه کردن غرب آزربایجان که از سوی احزاب و مئدیای حاکم کرد طی 34 سال گذشته با چراغ سبز دولت و ملت حاکم در ایران به جهت سرکوب ملی گرائی ترک و سد آگاهی ملی جامعه ترک به پیش برده شده و می شود ‌بی‌تردید سبب ایجاد گسست و ایجاد نفرت مابین دو ملت ستم دیده ترک و کرد گردیده به طوریکه علارغم نزدیکی جغرافیائی این ملت نتوانسته‌اند در کنار هم بر علیه استعمارگر صف ببندند. پس از تحقق مراحل اشغال آرام، اشغال مسلحانه و آشکارا اکنون شاهد تاریخ سازی از سوی مئدیا و گروههای افراطی ناسیونالیست کرد برای کرکوک و دیگر مناطق ترکمان نشین عراق می باشیم که بله از قدیم و الایام کرکوک قلب کردستان بوده و چنین و چنان، همان ناسیونالیسم کوری که با سخنان تکراری برای دیگر مناطق خاورمیانه که دارای جمعیتهای چندملیونی می باشند تنها به جرم وجود دهها تا صدها هزار نفر حکم کردستانی بودن را می پیچاند. دقیقا یادم هست چند سال پیش در سایت اجتماعی فیسبوک با یکی از اعضای حزب دمکرات کردستان ایران که در نروژ ساکن بود در مورد بی‌ا‌خلاقی مئدیای کرد در مورد غرب آزربایجان و سیاست کردستانیزه کردن غرب آزربایجان بحث می‌کردیم، پس از نوشتن دهها کامنت و آوردن اسناد رنگین و ... که هر جائی کردی زندگی می کند دلیلی بر کردستان بودن آن منطقه نیست دوست عضو حزب دمکرات کردستان کامنت جالبی با این مضمون نوشت: درست هست که اکنون غرب آزربایجان کردستانی نشده و ترکها(علارغم سیاست وسیع تغییرات دمگرافیک) در اکثریت‌اند ولی 100 سال بعد چه؟  

- بی‌تردید در روز مبادا دستها و گروههائی از دولت و ملت حاکم سعی در ایجاد کشتار و درگیری مابین دو ملت ترک و کرد خواهند داشت و به مانند امروز آتش بیار معرکه خواهد بود، می باید فعالین آگاه هر دو ملت هوشیار باشند.
- برای به ثمر رسیدن توسعه‌طلبی ارضی تحقق پاک سازی‌های ائتنیکی وسیع و به عبارت دیگر نسل کشیهای خاموش جزء ملزومات میباشد، این همان راهی هست که در کرکوک و دیگر مناطق ترکمان نشین عراق در حال تجربه می باشد.
- برای تاریخ سازی جهت کردستانیزه کردن بافت منطقه جهت شروع پاک سازی ائتنیکی از بین بردن تمامی منابع و اسناد مالکیت و دمگرافی منطقه جزء ملزومات می باشد، این همان شیوه‌ای هست که در کرکوک پس از اشغال آمریکا در سال 2003 به ناگاه تمامی ادارات اسناد و ثبت کرکوک توسط گروههای ناشناس سوزانده و به یغما برده شد.
- امروز ناسیونالیسم کرد روزهای اوج تاریخی خود را سپری می کند، در صورتیکه ورای برخورداری از حق تعیین سرنوشت شاهد تداوم سیاست کردستانیزه کردن دیگر مناطق غیرکردنشین باشیم در پروسه میان مدت شاهد بروز درگیریهای وسیع ائتنیکی در منطقه و ظهور ملی‌گرائیهای متعدد از سوی ملل منطقه بر علیه کردها خواهیم بود که بی‌تردید بازنده این بازی به دهها دلیل کردهها خواهند بود.                

- در عین حال اشغال خاموش و سپس آشکار و مسلحانه کرکوک و دیگر مناطق ترکمان نشین عراق و فرار نظامیان حکومت مرکزی از این مناطق بی‌تردید می باید برای ملت ترک در روز مبادا که این جغرافیا نیز شاهد خلا حکومت مرکزی یا عصیانهای ائتنیکی احتمالی خواهد بود دارای نکات قابل تامل و حیاتی می باشد که سیاسیون و پیشروان جامعه ترک می‌باید به فکر چاره و راهی برای روز مبادا جهت عدم مواجهه با چنین تابلوئی گردند.

- براستی آیا ملتهای تحت ستم داخلی در خاورمیانه بدون داشتن گروههای نظامی آموزش دیده و خبره،مئدیای قدرتمند و چندین زبانه، ارگانهای حقوق بشری، روزنامه‌نگاران حرفه‌ای و ... قادر به حفظ خاکهای آبا و اجدادی خود و تشکیل دولتهای ملی خود می باشند؟