ماه آوریل، برای ترکها ماه پر تحرکی است. ماهی است که با شوخی آغاز می‌شود و با جدیت تمام خاتمه می‌یابد. هفته حاکمیت ملی و روز کودک از جمله برنامه‌هایی است که در این ماه از سوی ملت و دولت ترکیه در سطح وسیعی جشن گرفته می‌شود و دقیقاً یک روز پس از آن، ادعاهای کاذب ارامنه پیرامون وقایع 1915 با بوق و کرنا و مظلوم‌نمایی خاص تکرار می‌شود. دیاسپورای ارمنی سالانه با صرف هزینه‌های سرسام‌آور می‌خواهد به دنیا بقبولاند که این قوم از سوی ترکها مورد نسل‌کشی، قتل و غارت قرار گرفته و مظلوم واقع شده است. برخی از کشورهای مسیحی نیز که دیاسپورای ارمنی از نفوذ قابل توجهی در آنها برخوردار است، بنا به دلایل سیاسی از جمله رقابت تاریخی با ترکها، حمایت نه چندان پنهان از هم کیشان مسیحی و نفوذ بیشتر در منطقه، فعالیت‌های دیاسپورای ارمنی را مورد حمایت قرار داده و ادعاهای دروغین ارامنه را به عنوان واقعیات تاریخی در پارلمان‌های خود به تصویب می‌رسانند تا شاید بدین ترتیب مانعی بر سر راه پیشرفت و توسعه جهان ترک و به ویژه ترکیه و آزربایجان ایجاد کنند.
کسانی که اندک مطالعه‌ای در تاریخ معاصر منطقه داشته و تحولات سیاسی سده‌ها و دهه‌های اخیر را دنبال می‌کنند، بخوبی می‌دانند که در خلال جنگ جهانی اول نه تنها در سرزمین عثمانی و نیز در شهرهای خوی، اورمیه(اورمو) و سلماس(سالماس)، بلکه در آستانه قرن بیستم نیز بسیاری از مردم بی‌گناه آزربایجان اعم از زن و مرد و کودکان خردسال در شهرهای خوجالی و کلبجر از سوی نیروهای ارمنی به شکل فجیعی به قتل رسیدند و هم اکنون 20 درصد از خاک جمهوری آزربایجان در اشغال ارامنه‌ای قرار دارد که همه ساله در 24 آوریل خود را مظلوم‌ترین ملت جهان معرفی می‌نمایند و در پشت پرده برای تشکیل "ارمنستان بزرگ" که خیالی بیش نیست، تلاش می‌کنند.
دولت ترکیه بارها اعلام کرده که بررسی حوادث 1915 را باید به کارشناسان تاریخ واگذار نمود و اظهار نظر سیاسی در این مورد پیش از بررسی اسناد مربوطه و اعلام نتیجه توسط کارشناسان امر، بیهوده و بی‌اعتبار می‌باشد. این پیشنهاد که نشانگر اطمینان دولت ترکیه از نادرست بودن ادعاهای ارامنه می‌باشد، بنا به دلایلی که نیازی به ذکر آن نیست از سوی دولت ارمنستان و دیاسپورای ارمنی چندان مورد استقبال قرار نگرفت تا این گونه ادعاها برای سال‌های آتی نیز در جهت نیات توسعه‌طلبانه افراطیون ارمنی مورد بهره‌برداری سیاسی قرار گیرد.
روز شنبه 24 آوریل 2010 مراسمی با عنوان "حوادث 24 آوریل 1915 و ادعاهای کاذب ارامنه" در هتل دده‌مان آنکارا برگزار شد. در این مراسم که به همت انجن‌های ترکان بلغارستان، آزربایجان و کریمه ترتیب یافت، جمیل اونال رئیس انجمن فرهنگی آزربایجان، پروفسور دکتر آلماز علی‌قیزی استاد دانشگاه دولتی باکو، پروفسور دکتر آیگون عطار معاون دانشگاه گیره‌سون ترکیه، پروفسور دکتر نصیب نصیبلی نماینده مجلس، استاد دانشگاه زبانهای خارجی آزربایجان و سفیر سابق آزربایجان در تهران و پروفسور اؤزجان یئنی‌چئری عضو هیئت مدیره انستیتوی تحقیقاتی "قرن بیست و یکم" به سخنرانی پرداختند.
به همین مناسبت همکار عزیزمان دکتر سینا حسین‌علیزاده مصاحبه‌هایی با سخنرانان انجام داده که در اینجا توجه شما را به متن گفتگوی همکارمان با پروفسور دکتر نصیب نصیبلی جلب می‌کنیم.
-نظرتان در مورد حوادث 1915 چیست؟
-امروز در مورد یک موضوع واقعا ضروری به تبادل نظر پرداختیم. سخنرانی‌های جالبی ایراد شد که به نظر من از لحاظ انعکاس واقعیات تاریخی در افکار عمومی ترکیه خیلی مهم بود. در این سخنرانی‌ها ظلم‌ها و جنایاتی که از سوی ارامنه در آزربایجان انجام گرفته، مطرح شد. در این نشست، بررسی چند جانبه مسئله و ابعاد تاریخی، سیاسی و ایدئولوژیک آن بررسی شد. سخنرانی من هم در رابطه با جنایات ارامنه در آزربایجان بود و در آن سعی کردم تا تلاش ارامنه برای مظلوم‌نمایی را مطرح نمایم. زیرا تاریخ نشان می‌دهد که ارامنه هرگز مظلوم واقع نشده‌اند و حتی گاه گاهی برای کشتار ترکها تلاش کرده‌اند و گاهی هم موفق شده‌اند. در ماه مارس 1918 در باکو حوادثی رخ داد و بیش از 30 هزار ترک آزربایجانی بدست ارامنه کشته شدند. هم زمان در اورمیه(اورمو)، خوی و سلماس(سالماس) هم ارامنه به چنین اقداماتی دست زدند که من بر اساس مدارک و اسناد، از جمله اسناد ایران در این مورد به ارائه اطلاعات پرداختم. من می‌دانم که در ایران کتاب‌هایی هست که در آن این حوادث برعکس نشان داده شده که این کاملا یک تحریف تاریخی است، یک استهزای تاریخی است که نباید چنین باشد. حقایق مربوط به گذشته باید مطرح شود. در چنین شرایطی است که ثبات در منطقه ایجاد می‌شود. چرا که متهم ساختن یک جانبه یک ملت کار صحیحی نیست.
-می‌دانیم که دیاسپورای ارمنی در جهان چه فعالیت‌هایی دارند. به نظر شما چرا فعالیت دیاسپورای ترکیه و آزربایجان در جهان چندان زیاد نیست؟
-دیاسپورای ارمنی تقریبا یک تاریخ صد ساله دارد. چندین نسل در اروپا و آمریکا زندگی کرده، کتاب و مطبوعات منتشر نموده‌اند. ولی سابقه دیاسپورای آزربایجان چندان طولانی نیست. ولی این بدین معنا نیست که ما دست روی دست بگذاریم و به حرف آنها گوش کنیم یا بگوییم که دیاسپورای ارمنی قوی است و ما کاری نمی‌توانیم انجام بدهیم. کارهای زیادی می‌توان انجام داد. در مقابل کتابهای به اصطلاح علمی ارامنه باید حقایق تاریخی را بنویسیم. باید آرشیوهای ما برای تحقیقات باز باشد. چرا که ما در مقابل تاریخ، در مقابل بشریت گناهی، جرمی مرتکب نشده‌ایم. آنها هستند که مرتکب جرم شده‌اند. دیاسپورای آزربایجان وظایف مهمی بر عهده دارد. من ضمن تشکر و قدردانی از دیاسپورای آزربایجان به خاطر فعالیت هایی که تاکنون انجام داده‌اند، معتقدم که باید فعالیت‌هایمان را با عزم و اراده بیشتر و بر اساس داده‌های علمی ادامه بدهیم.
-علیرغم قطعنامه‌های شورای امنیت سازمان ملل، گروه مینسک فعالیت چندانی از خود نشان نمی‌دهد. به نظر شما علت این مسأله چیست؟
-در گروه مینسک 12 کشور فعالیت دارند و این گروه دارای سه رئیس هم‌ردیف می‌باشد که این سه، کشورهایی هستند که دیاسپورای ارمنی در آنها بسیار پر نفوذ می‌باشد. کشورهای روسیه، آمریکا و فرانسه. به نظر من، حکومت آزربایجان آن زمان بایستی با ریاست هم ردیف این کشورها به شکلی که اشاره کردم، مخالفت می کرد. در واقع گروه مینسک گروه فعالی است. ولی آنها خواهان حل عادلانه این مسأله نیستند. من در سخنرانی‌ام گفتم که در روابط بین‌المللی، کارها بر اساس اصل عدالت انجام نمی‌گیرد. بلکه اصول قدرت و منفعت در روابط بین‌المللی حاکم است. حکومت، احزاب مخالف، جامعه و دیاسپورای آزربایجان باید تلاش کند تا در این زمینه قدرتمندتر گردد. راه‌های قدرتمند شدن هم مشخص است. تجربه جهانی وجود دارد. با انجام تبلیغات آکادمیک و انواع تبلیغات می‌توان با ادعاهای کاذب ارامنه مقابله کرد.
-اخیرا ایران برای حل مسأله قره‌باغ پیشنهاد میانجیگری مطرح نموده. شما این پیشنهاد را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
-به نظر من پیشنهاد ایران بیشتر به خاطر رهایی از انزوای جهانی است. برای اینست که ایران خود را فعال تر نشان دهد. چرا که در سال 1992 ایران اقدام مشابهی انجام داد و در نتیجه آن آتس بس اعلام شد ولی طرف ارمنی با نقض آتش بس شهرهای شوشا و لاچین را اشغال کردند. طبعاً در حافظه مردم و دولت آزربایجان یک خاطره تلخ از میانجیگری ایران وجود دارد. مسأله بعدی و خیلی مهم دیگر اینست که ایران در مورد جمهوری آزربایجان سیاست واقع‌بینانه دنبال نمی کند و به همین دلیل امکان ایجاد یک شراکت استراتژیک وجود ندارد.
محمدرضا هیئت
منبع: http://tinyurl.com/22nkltv
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر