بر اساس اخباری که از سوی سایتهای دولتی و غیردولتی کردی منتشرشده کلاسهای آموزش زبان کردی در چندین شهر کردنشین و دیگر شهرهای با اقلیت کردنشین آزربایجان غربی توسط آموزشکده زبان کردی برگزار گردیده است. اخبار منتشر شده حاکی از این می باشد که دوره های آموزش زبان کردی با الفبای لاتین نیز تحقق یاقته و نه تنها کلاسهای آموزش زبان کردی در شهرهای استان کردستان بلکه در شهرهای ترک نشینی به مانند همدان، سایین قالا، قوشاچای، قزوین و ... که دارای اقلیتی ناچیز از کوردها می باشد نیز این کلاسها در چندین دانشگاه (دانشگاه بوعلی همدان، دانشگاه قزوین، دانشگاه پیام نور بوکان و...) برگزار گردیده و بنا به گفته های آقای مصطفی ایلخانی زاده تاکنون 18.000 نفر کارنامه آموزش زبان کردی دریافت کرده اند.
بدون تردید هیچ انسانی نمی تواند از آموزش زبان مادری گروهی از انسانهای با زبان متفاوت ناراحت گردد و ما جامعه ترک که به بهترین شکل ممکن درد ممنوعیت زبان مادریمان ترکی و تحمیل زبان بیگانه فارسی را سالهاست چشیده و می چشیم بدون تردید به اهمیت آموزش به زبان مادری آگاهیم، ولی نکته قابل تامل در این مسئله دو دید متفاوت به زبان های ترکی و کردی در ایران می باشد. آموزش زبان کردی آنهم نه در استان کردستان بلکه در شهرهای ترک نشین با اقلیت کرد زبان و حتی در دانشگاه های شهرهای ترک نشین و آزربایجانی بدون چراغ سبز و حمایت مادی - معنوی دولت ایران بدون تردید غیرممکن و خیالی بیش نیست، ولی چرا دولت ایران در برابر آموزش زبان ترکی که زبان مادری میلیونها شهروند ایران می باشد رفتاری تبعیض آمیز را ارائه می کند در حالیکه برای کرد زبانان اینچنین نیست؟ چه تفاوتی مابین آموزش زبان های ترکی و کردی در ایران وجود دارد، که آموزش زبان ترکی را مسئله ای امنیتی و تجزیه طلبانه معنا کرده ولی در عین حال آموزش زبان کردی را مسئله ای برای اتحاد و همبستگی بیشتر به اصطلاح دولتیان ملت خیالی ایران فراهم می نماید؟ اگر به مدیای ارگانهای حقوق بشر ترک و آزربایجانی سری بزنیم لیست بلندو بالائی از انسانهائی که به خاطر آموزش زبان مادریمان ترکی با انواع مجازاتها و شکنجه های سنگین مواجه شده اند روبرو می شویم، دانشجویانی ترکی که به سبب آموزش زبان مادری با انواع انگ های امنیتی و اطلاعاتی مواجه شده و از تحصیلات عالی بازمانده اند. بهره برداری از کارت کردی در منطقه بر علیه هویت ترک مسئله ای جدید نیست و پیشینه ای تاریخی دارد، سیاستهای ایجاد تغییرات دمگرافیک در غرب آزربایجان و مناطق ترک نشین، الحاق شهرهای ترک نشین با اقلیت کرد به استان کردستان (بیجار، قروه و ...)،ظهور گروههای تروریست کردی همچون پژاک در غرب آزربایجان، حمایت لوجستیک – تسلیحاتی و مادی از پ.ک.ک در قبال ترکیه و ... همگی نشان از پیشینه تاریخی کارت کردها در قبال جامعه ترک میباشد.
در دیگر سو تبعیضات آشکار دولت ایران در قبال دو جامعه ترک و کرد تنها به موارد ذکر شده ختم نگردیده و برای مثال کردزبانان می توانند از اسامی کردی برای فرزندان خود بهره ببرند در حالیکه ملت ترک با قوانین نانوشته ای محروم از حق انتخاب نام فرزندان خود به زبان مادری اش ترکی میباشد، در موضوع اقتصاد فروشگاه ها، مغازه ها، شرکت ها و ... کرد می توانند از نام های کردی بهره ببرند در حالیکه شرکت ها، فروشگاه ها، مغازه ها و .. ترک چنین حقی را ندارند و بارها در مدیای ترک شاهد آزار و اذیت انسانهائی که جرمشان استفاده از زبان ترکی برای مواردذکر شده بوده ایم.
تبعیضات آشکار بر علیه زبانهای ترکی و کردی در ایران در حالی صورت می پذیرد که جامعه ترک از بعد زبانی / ائتنیکی بدون تردید صاحب اکثریت در این جغرافیا می باشد در حالیکه نه زبانش رسمی هست و نه هویتش از سوی دولت ایران پذیرفته گردیده است. خواست اکثریت به اتفاق فعالین و گروههای ترک و آزربایجانی "رسمی و سراسری شدن زبان ترکی در ایران با توجه به قانون اساسی" می باشد که تاکنون تحقق نیافته است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر